De wereld mooier maken

Een moment van verbinding

Er zijn oneindig veel dingen waar je verdrietig om zou kunnen zijn, waar de tranen van in je ogen gaan staan. Afghanistan, Haïti, natuurbranden, overstromingen, de verharding van de samenleving, en dan noem ik alleen nog dingen op uit het nieuws van deze week. En juist dat plastic flesje tussen de bomen bracht tranen in mijn ogen.

Waarom brengt een klein plastic flesje meer teweeg dan die andere tragedies?

Emotioneel eelt, noemt Charles Eisenstein dit in het boek dat ik op dit moment van hem aan het lezen ben. Iets wat we hebben ontwikkeld om te kunnen blijven functioneren in deze wereld. Ja, ik duw een hoop pijn weg, misschien jij ook. Ik weet niet of ik dit verontrustend moet vinden (voor mezelf en voor de wereld) of dat ik er dankbaar voor moet zijn in deze tijd.

Even terug naar dat plastic flesje. Waarom brak dit nu juist door mijn eelt heen? Misschien was dit mogelijk omdat ik ontspannen aan het wandelen was in de natuur, waardoor al mijn zintuigen open stonden. Voor het eerst sinds mijn kindertijd voelde ik meer dan ergernis bij het zien van afval in de natuur. Ik voelde pijn in mijn hart. Het was alsof de aarde mij liet voelen hoe afval voor haar voelt. Hoe het voelde? Net als het machteloze gevoel dat je voelt als je je beseft dat je lichaam wordt blootgesteld aan luchtvervuiling, straling of giftige stoffen in je voedsel. Je weet dat het veelal wel weer je lichaam verlaat maar je weet ook dat het zijn schadelijke sporen achterlaat en niet oneindig kan doorgaan.

Ik realiseerde me pas later dat dit gek genoeg ook een mooi en gedenkwaardig moment was, waardoor het plastic flesje ineens ook een zinvolle betekenis kreeg. Het flesje had mij geleid naar de ervaring dat ik verbonden ben met de natuur. Ik deelde een ervaring met de aarde, en voelde me verbonden door het hart. Vanuit dit perspectief zou je ook kunnen zeggen dat ik verdriet had om alle recente tragedies hier op aarde, ook al kwamen de tranen door een enkel plastic flesje. Vervuiling, oorlog, extreme weersomstandigheden, de verharding van onze samenleving zijn allemaal uitingen van hetzelfde verhaal. Het verhaal dat onze beschaving al lange tijd domineert. Charles Eisenstein noemt het ‘the story of separation’. Dit verhaal vertelt dat je een afzonderlijk individu bent tussen andere afzonderlijke individuen, wonend op een planeet waar natuur los staat van de wereld van de mens. Dus om zeker te zijn dat je kunt overleven moet je je plekje in deze wereld veroveren. Als individuen zijn we continu in competitie met elkaar (want we voelen schaarste), en als mensheid proberen we los te komen van de willekeur van natuurlijke krachten. We gebruiken technologie en wetenschap om ons volledig onafhankelijk te maken van de natuurlijke wetten. Een onveilig gevoel drijft ons om te controleren, te vaccineren, te beheersen en risico’s zoveel mogelijk te beperken. Daardoor denken we dat we als mens boven de natuur staan of – zoals Eileen Crist het verwoord – “weigeren we om onze consumptiemaatschappij ter discussie te stellen en hebben we het bizarre idee dat we het recht zouden hebben om de planeet naar onze hand te zetten.” De verbinding die ik voel met de natuur, met de aarde, neemt een stuk hulpeloosheid en machteloosheid weg. Want om de wereld mooier te maken, kunnen we allemaal iets doen: gewoon beginnen bij onszelf.

Voortaan nieuwe blogs in jouw mailbox?